Διότι ὁ ῥαγιαδισμὸς εἶναι πάθησις… Καὶ ὅταν ὑπάρχουν παθήσεις ἢ ὁ ὀργανισμὸς ὁδηγεῖται στὸν θάνατο ἢ ἀποφασίζει νὰ ἀντιδράσῃ, μὲ ὄλες του τὶς δυνάμεις καὶ μὲ ὅσα μέσα διαθέτει, γιὰ νὰ ἐπιβιώσῃ.
Κι ἐπεὶ δὴ ἐμεῖς παρά-ὑποταχθήκαμε, ἤ θὰ τελειώσουμε ἢ θὰ πολεμήσουμε.
Μὰ ἤδη ξεκινήσαμε νὰ πολεμοῦμε…
φωτογραφία ληφθείσα ἀπὸ τὸν Ἰωσὴφ Παπαδόπουλο, στὸ συλλαλητήριον τῆς 20ης Ἰανουαρίου 2019
Κι ἂς μὴν τὸ καταλάβαμε… Μᾶς συμβαίνει ἤδη…
Αὐτὸ ξεκίνησε… Συνεπῶς κι ὁ ῥαγιαδισμὸς τελειώνει…
Βέβαια, γιὰ νὰ ἀπαλλαγοῦμε πλήρως ἀπὸ τὰ κατάλοιπά του χρειάζεται χρόνος, διαρκεῖς ἀγῶνες μά, κυρίως, θετικὰ ἔργα. Ἔργα καὶ πράξεις τέτοιες ποὺ θὰ ἔχουν ἀντίκτυπο σὲ ὅλους μας. Ὄχι πὼς ἤδη δὲν συμβαίνουν κι αὐτά, ἀλλὰ ἀκόμη δὲν εἶναι τόσο διαδεδομένα. Δὲν εἶναι καθολικῶς ἀναγνωρίσιμα καί, τελικῶς, συνειδητά. Ἡ ἀναγνώρισίς τους εἶναι σημαντικὸ στάδιον τῆς διαδικασίας ἀπαλλαγῆς μας ἀπὸ τὸν ῥαγιαδισμό. Μὰ δὲν γίνεται νὰ τὸ ἀποφύγουμε κι αὐτό… Θὰ μᾶς συμβῆ…
Ὁ ῥαγιαδισμὸς εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς ἀγνοίας καὶ τοῦ φόβου. Ὅσο περισσότερο ἡ γνῶσις γίνεται κτῆμα μας, τόσο αὐξάνονται τὰ «ὄπλα στὶς φαρέτρες μας».
Μὰ κι ὅσο περισσότερο αὐτὴ ἡ γνῶσις -ἢ ἄλλως τὰ «ὄπλα» μας- μετουσιώνεται σὲ μοχλὸ ἀλλαγῆς πεποιθήσεων, ἀπόψεων καὶ θέσεων, τόσο περισσότερο ὁ ῥαγιαδισμὸς περιορίζεται καὶ ἐκτοπίζεται. Ἄλλως τὲ ὁ ἔνας παίρνει κουράγιο ἀπὸ τὸν ἄλλον καὶ ὅλοι μαζὺ ἀλληλοστηριζόμεθα. Ὄχι ἀκόμη σὲ συνειδητὸ ἐπίπεδον, ἀλλὰ σαφῶς μέσα μας ἢδη συμβαίνουν τόσα, ὅσα χρειάζονται γιὰ νὰ σταθοῦμε ὄρθιοι καὶ νὰ πολεμήσουμε…
Ἀνατρέπονται πολλά, μὰ θὰ ἀνατραποῦν ἀκόμη περισσότερα…
Ὁ ῥαγιαδισμός, ὡς κατάστασις, προῆλθε ἀπὸ τὴν ἄγνοια. Ὁ φόβος παρέλυσε τὴν λογικὴ καὶ ἐπεκράτησε. Ὅσο περισσότεροι ὄμως παρέλυαν, τόσο ὁ ῥαγιαδισμὸς τοὺς ὑπέτασσε. Μὰ αὐτὸ συνέβη καὶ ἐὰν δὲν ἀλλάξῃ, τότε καὶ οἱ ῥαγιάδες θὰ ἀκολουθήσουν τὴν πεπατημένη τῆς φυσικῆς τους ἀπωλείας. Διότι, ὡς γνωστόν, ὅ,τι κι ὅποιος ἀρνεῖται νὰ πολεμήσῃ γιὰ τὴν ζωή του, εἶναι καὶ καταδικασμένο(ς) νὰ ἀπωλεσθῇ.
Οἱ διέξοδοί μας ὅμως θὰ προκύψουν εἴτε διότι ἐκ νέου ἡ λογικὴ θὰ ἐπανέλθη εἴτε διότι ἔνας νέος φόβος θὰ μᾶς ὑποχρεώση νὰ ἀγνοήσουμε τοὺς ἄλλους, τοὺς ὑπευθύνους τοῦ ῥαγιαδισμοῦ. Κι ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ ἡ λογικὴ ἀργεῖ νὰ ἐπανέλθῃ πλήρως, εἶναι δεδομένο πὼς νέες βιαιότητες θὰ μᾶς ἀπειλήσουν. Βιαιότητες ποὺ ἤδη ξεκίνησαν, ἐδῶ καὶ χρόνια νὰ μᾶς ταλανίζουν καὶ ποὺ ἢ θὰ μᾶς ἀποτελειώσουν ἢ ποὺ θὰ μᾶς ὑποχρεώσουν νὰ ἀγνοήσουμε κάθε τί ποὺ μᾶς διατηροῦσε ἐν καταστολῇ, γιὰ νὰ ἀντιδράσουμε καὶ νὰ ἐξέλθουμε τῆς μαλθακότητος.
Εἴπαμε… Οἱ λαοὶ δὲν τελειώνουν διότι κάποιοι παρανοϊκοὶ ἀπεφάσισαν νὰ τοὺς τελειώσουν. Οἱ λαοὶ τελειώνουν ὅταν ἀπωλέσουν τὴν ταὐτότητά τους καὶ τὴν μνήμη τους.
Ἡ ἀλήθεια εἶναι πὼς φθάσαμε λίγο πρὸ τῆς ὁριστικῆς ἀπωλείας μας, ἀλλὰ καταφέραμε, μὴ συνειδητῶς ἀκόμη, νὰ τὴν ἀποφύγουμε. Σιγά-σιγά, μέσα μας, ἡ ταὐτότης μας ἀναγεννᾶται. Ἴσως νὰ ἐμφανίζεται μὲ ὑπερβολικὲς ἐκδηλώσεις, σὲ ἀρκετὲς περιπτώσεις, ἀλλὰ σημασία ἔχει πὼς ἀναγεννᾶται καὶ θὰ ἀποκατασταθῆ πλήρως.
Ὅσο γιὰ τὴν μνήμη μας… Εἶναι γεγονὸς πὼς ἐδῶ καὶ αἰῶνες ἐπέτυχαν νὰ μᾶς τὴν ἀλλοιώσουν, σὲ μεγάλον βαθμό, ἀλλὰ οὐδέποτε κατάφεραν νὰ τὴν ἀποτελειώσουν. Τώρα μάλιστα ἡ μνήμη ἐπανέρχεται μὲ ὁρμή, γιὰ νὰ ἀποκατασταθῇ πλήρως, σταδιακῶς, στὰ ἀναγκαία γιὰ τὴν ἐπιβίωσίν μας πλαίσια. Οὐδὲ μίαν σημασία ἔχει πού, ἀκόμη, σὲ πολλὰ ἐπίπεδα, διέπεται ἀπὸ ἀλλοιώσεις καὶ παραπληροφορίες. Ὁσονούπω θὰ καθαρθῇ ὅσο χρειάζεται, γιὰ νὰ ἐπανατοποθετηθῇ ἐκεῖ ποὺ ὡς λαὸς χρειαζόμεθα.
Ὁ ῥαγιαδισμὸς κλείνει τὸν κύκλο του κι ἐμεῖς, θέλουμε δὲν θέλουμε, μποροῦμε δὲν μποροῦμε, ἀντέχουμε δὲν ἀντέχουμε, θὰ τὸν ἀφήσουμε πίσω μας.
ΠΕΥΚΩΝΑΣ 