Γ.ΓΑΚΗΣ: Η ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΚΑΙ ΜΙΑ ΞΕΧΑΣΜΕΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ…

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ
Τρίτη 7 Μαρτίου 1995 Αρ. Φύλλου 25.645
(Λάρισα)

 Γνωστός για τα βιβλία του “Σιωνιστικές Συνωμοσίες”, “Εβραίοι οι πλαστογράφοι της Ελληνικής Ιστορίας”, “Η πρώτη σύγκρουση Ελλήνων – Εβραίων”, “Τα προμηνύματα των Δελφών” αλλά και γιά άλλα άρθρα του, ο Γιάννης Φουράκης προκαλεί σάλο στο πανελλήνιο όταν τον Ιούλιο του 1974 καταγγέλλει στην εφημερίδα “Αλήθεια” των Χανίων τις τεκτονικές στοές της Κρήτης για την κατασκοπεία σε βάρος της Ελλάδος που είχε σαν αποτέλεσμα και ην κατάρριψη ενός μεταγωγικού αεροσκάφους της Ελληνικής Αεροπορίας που μετέφερε από τα Χανιά στην Κύπρο άνδρες των ΛΟΚ , που σκοτώθηκαν τελικά όλοι.
Θεωρείται υπεύθυνος για την διάρρηξη της Στοάς του Ηρακλείου και επακολουθούν δίκες εις βάρος του… 

Ἡ συνέντευξη δημοσιεύθηκε στό περιοδικό «Νew Times NEXUS» σέ τέσσερα μέρη, ἀπό τόν Νοέμβριο τοῦ 2000 ἕως καί τόν Μάιο τοῦ 2001, στά τεύχη 9, 10, 11 καί 12.

» Βλέπετέ μου «χρωστᾶνε μιά ἐκδίκηση».

Τί ἐννοεῖτε;

» Κοντραριστήκαμε τό 1980 στό Ἐφετεῖο Χανίων. Μέ εἶχε μηνύσει ἡ Μεγάλη Στοά. Εἶχα καταδικαστεῖ πρωτοδίκως σέ 15 μῆνες φυλάκιση, σέ μιά δίκη παρωδία στό Ἡράκλειο. Στό Ἐφετεῖο ὅμως ἀθωώθηκα πανηγυρικά, μέ τόν ἔπαινο τοῦ εἰσαγγελέα ὁ ὁποῖος ὕμνησε τήν προσφορά μου στήν ἐθνική ἀσφάλεια. Ἐγώ τότε ἔγραψα σέ ἄρθρα μου ὅτι κατά τήν διάρκεια τῆς εἰσβολῆς τῶν Τούρκων στήν Κύπρο τό 1974, ἡ Μεγάλη Στοά εἶχε στείλει ἐντολές στίς στοές Χανίων καί Ἡρακλείου νά παρακολουθοῦν τίς κινήσεις τῶν Ἐνόπλων μας δυνάμεων. Μέ τίς ἀναφορές πού ἔδωσαν οἱ στοές γιά τήν ἀναχώρηση τῶν Λοκατζήδων ἀπό τό ἀεροδρόμιο τοῦ Μάλεμε Χανίων, ἔριξαν τό ἀεροπλάνο μας στήν Κύπρο. Ἐγώ ἀπέδωσα αὐτή τήν διοχέτευση τῆς πληροφορίας στήν Στοᾶ, ἐκεῖνοι μου ἔκαναν μήνυση καί δικαιώθηκα στό Ἐφετεῖο. »

Αὐτά τά στοιχεῖα ποῦ μπορεῖ νά τά βρεῖ κάθε ἐνδιαφερόμενος;

» Στό βιβλίο τοῦ δημοσιογράφου Τσαρούχα μέ τίτλο: «Ἡ Μασονία στήν Ἑλλάδα» (σελίς 12 καί ἐπόμενες) καί στό βιβλίο τοῦ Κυριάκου Διακογιάννη μέ τίτλο: «Ἀνθρώπινα Πυράνχας» (σελίς 177 καί ἐπόμενες). Ὁ Διακογιάννης ἀναφέρει καί τήν δικαστική μου περιπέτεια. «

Δημοσιεύτηκε στίς 21/07/2012 στό mypanathinaikos

Γ.Γακης: Πού βρήκε τέτοια δύναμη ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης;

Λες και ήταν γίγαντες της μυθολογίας αυτοί

Άριστος Μιχαηλίδης

Μπορεί σήμερα να χωρέσει ο νους μας ότι ένα παιδί 19 χρόνων, είπε στον δικαστή, τον ξένο δικαστή, τον αποικιοκράτη, που τον ρώτησε τι έχει να πει για να μην τον απαγχονίσουν: «Γνωρίζω ότι το δικαστήριο θα μου επιβάλει τη θανατική ποινή. Αλλά ό,τι έκανα το έκανα ως Κύπριος που θέλει την ελευθερία του. Τίποτε άλλο».Μα, είναι δυνατό; Πού βρήκε τέτοια δύναμη ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης; Δεν λύγισε η ψυχή του; Τα διαβάζουμε σήμερα και νομίζουμε ότι πρόκειται για παραμύθια, για υπερβολές, που έγραψαν οι ιστορικοί για να πλάσουν ήρωες. Είναι αδύνατο να αντιληφθούμε το μέγεθος των ανθρώπων, που από τα χωράφια και την φτώχεια, από τα σχολεία και τις εκκλησίες, σήκωσαν ανάστημα ως να ήταν γίγαντες της μυθολογίας για να παλέψουν για Ένωση και Ελευθερία. Μπροστά σε έναν αποικιοκράτη που άπλωνε τους στρατούς του στη μισή υφήλιο.

Πώς να αντιληφθούμε τέτοιο μοναδικό μεγαλείο, όταν εμείς σήμερα, οι απόγονοι τους, σηκώνουμε ανάστημα μόνο για να θέσουμε δήθεν αμείλικτα ερωτήματα στις τηλεοράσεις και στα αντικοινωνικά δίκτυα, σαν διάνοιες. Για το αν ήταν ιστορικό λάθος ο αγώνας τους, για το αν οι αγωνιστές έπρεπε να λάβουν υπόψη τις διεθνείς συγκυρίες, για το αν τελικά δεν είχαν λόγους να θέλουν να διώξουν τους Εγγλέζους, μια χαρά ζούσαν με την κατοχή…

Πώς να αντιληφθούμε τι είναι αυτό που έκανε τους παππούδες μας υπερήρωες, όταν εμείς παραμορφωμένοι καθώς γίναμε, μάθαμε να δίνουμε πίστη σε ένα συρφετό προφεσόρων και πολιτικών και δημοσιογράφων με μολυσμένους εγκεφάλους, που δεν χάνουν ευκαιρία να πλασάρουν ανιστόρητες στρεβλώσεις να κατεδαφίζουν, να περιφρονούν, να ρίχνουν σκιές στον αγώνα τους, με σκοπό να λαβώσουν το λαό, να τον μολύνουν, να τον κάνουν να αμφιβάλλει για την ταυτότητα, την ιστορία, την εθνική του αυτογνωσία, τα διδάγματα του, τους προγόνους του.Για να μπορούν εύκολα να τον πείθουν ότι το να θυμάται, έστω και μόνο να θυμάται, το ενωτικό δημοψήφισμα του 1950, είναι σοβινισμός κι εθνικισμός, που δεν συνάδει με την εποχή μας. Όπως και το να τιμά τον αγώνα και τους ήρωες της ΕΟΚΑ ή, ακόμα, και να λέει ότι αυτός ο αγώνας έγινε για την Ένωση με την Ελλάδα κι όχι για το κράτος της Ζυρίχης. Λες και πρέπει να κρύβουμε την ιστορία μας κάτω από στρώσεις μοντερνισμού και ισοπέδωσης για να αποδείξουμε ότι δεν είμαστε εθνικιστές και πολεμοχαρείς.

Όμως, απλώς, είμαστε ένας λαός, που ακόμα ονειρεύεται την ελευθερία του, όπως ακριβώς και ο Ανδρέας Κάρυος, ο Ρήγας Φεραίος της ΕΟΚΑ, όταν από το 1948, έγραφε μέσα σε ελάχιστες λέξεις σ΄ ένα ποίημα του, όλη την ιστορία της ανθρωπότητας: «Είμαι αγρότης, πόσον ωραία να πέσω με σφαίρα στα στήθια, πολεμώντας για την αλήθεια, για τα συμφέροντα τα εθνικά».Εντάξει, εμείς δεν θα πέσουμε πολεμώντας, αλίμονο, δεν έχουμε πια τη στόφα της αυταπάρνησης, την χάσαμε στη δαιδαλώδη ζωή μας, σε αυτήν που μας έκανε να πιστεύουμε ότι είναι σοφότερο να επιβιώνεις στα μουλωχτά έστω και σκλάβος παρά να πεθαίνεις ελεύθερος, όπως εκείνους. Μπορεί να είναι και το σωστό τώρα πια. Ποιος θέλει να χάσει τη ζωή του, μετά από τόσο ξέπλυμα που έγινε στο μυαλό του για να πεισθεί πως δεν είναι η ελευθερία και η αξιοπρέπεια τα υπέρτατα αγαθά, είναι η λαμογιά και το βόλεμα. Τα οφίκια και τα αυτοκίνητα πολυτελείας. Οι μίζες και τα καρνέ των επιταγών μας. Και δεν πειράζει καθόλου αν αύριο θα είναι τυπωμένα από την Türkiye Bankası. Φτάνει να συμπληρώνουν τον εγωκεντρισμό μας και να καλλωπίζουν το σαρκίο μας. Φτάνει να έχουμε προφεσόρους να δικαιολογούν τον αποπροσανατολισμό μας.

Δεν καταλάβαμε ακόμα πως αν δεν υπήρχαν αυτοί οι ημίθεοι και οι θυσίες τους δεν θα είχαμε ούτε μία ρίζα να μας κρατάει στη γη μας και να μας δένει με την ιστορία μας. Αν μπορούσαμε, τουλάχιστον, να τους σεβαστούμε. Ούτε αυτό μπορούμε πια;

Φιλελεύθερος

Γ.Γακης: O διωγμός του Καθηγητή Martin Kulldorff από το Harvard!

Γράφει ο Καλλιντέρης Νικόδημος

«Ήταν ξεκάθαρο ότι είχα να επιλέξω μεταξύ της επιστήμης και της ακαδημαϊκής μου καριέρας. Επέλεξα την πρώτη. Τι είναι (εν τέλει) η επιστήμη αν όχι η ταπεινή αναζήτηση της αλήθειας»;

Αυτά γράφει μεταξύ σπουδαίων άλλων ο τέως Καθηγητής Επιδημιολογίας και Βιοστατιστικολογίας του Πανεπιστημίου του Harvard Martin Kulldorff σε ένα πρόσφατο κείμενό του, στο οποίο περιγράφει τον ωμό και πρωτοφανή διωγμό του λόγω των επιστημονικών του τοποθετήσεων για τους αυταρχικούς εγκλεισμούς (lockdowns) και τις απάνθρωπες και ανήθικες υποχρεωτικότητες κατά την περίοδο του κορωνοϊού!

Στο πλευρό του στάθηκαν παγκόσμια αναστήματα της Ιατρικής Επιστήμης όπως ο Jay Bhattacharya από το Πανεπιστήμιο του Stanford και η Tanya Gupta από το αντίστοιχο της Οξφόρδης!

O Martin Kulldorff περιγράφει λεπτομερώς την φίμωσή του σχεδόν σε κάθε διαδικτυακή πλατφόρμα (twitter, youtube, facebook, κ.λπ.) και την ενορχηστρωμένη άρνηση των μεγάλων αγγλόφωνων μέσων επικοινωνίας να δημοσιεύσουν τις απόψεις του. Καθ’ όλο το επίμαχο διάστημα συνάδελφοί του Καθηγητές στο Harvard λησμόνησαν την ακαδημαϊκή τους νηφαλιότητα και σύνεση και με δημόσιες τοποθετήσεις τους το λοιδόρησαν σκαιότατα αποκαλώντας τον μέχρι και «ακροδεξιό»!

Οι ίδιοι δεν δέχτηκαν να αντιπαρατεθούν μαζί του πρόσωπο με πρόσωπο σε οποιοδήποτε δημόσιο βήμα προφανώς γνωρίζοντας την κατάρτισή του και τα αδιάσειστα στοιχεία που είχε δημοσιεύσει προς επίρρωση των θέσεών του. Οι τελευταίες παράγραφοι του άρθρου του συμπυκνώνουν πολύ εκφραστικά το τι συμβαίνει στον ακαδημαϊκό χώρο και γι’ αυτό τις παραθέτουμε αυτούσιες:

«Οι περισσότερες Σχολές του Harvard αναζητούν επιμελώς την αλήθεια σε μια μεγάλη ποικιλία πεδίων, αλλά η αλήθεια (σχ. η λατινική λέξη Veritas που σημαίνει «αλήθεια» είναι το σύνθημα του Harvard και φιγουράρει στο σήμα του) δεν ήταν η κατευθυντήρια αρχή της ηγεσίας του Harvard. Ούτε η ακαδημαϊκή ελευθερία, ούτε η πνευματική περιέργεια, ούτε η ανεξαρτησία από εξωτερικές δυνάμεις ή το ενδιαφέρον για τους απλούς ανθρώπους καθοδήγησαν τις αποφάσεις τους.

Το Harvard και η ευρύτερη επιστημονική κοινότητα έχουν πολύ δουλειά να κάνουν για να αξίζουν και να επανακτήσουν την εμπιστοσύνη της κοινωνίας. Τα πρώτα βήματα είναι η αποκατάσταση της ακαδημαϊκής ελευθερίας και ο εξοβελισμός της κουλτούρας ακύρωσης («cancel culture»). Όταν οι επιστήμονες έχουν διαφορετικές αντιλήψεις για θέματα δημόσιας σημασίας, τα Πανεπιστήμια θα πρέπει να οργανώνουν ανοιχτές και πολιτισμένες συζητήσεις για την αναζήτηση της αλήθειας. Το Harvard θα μπορούσε να το είχε κάνει – και μπορεί ακόμα, αν το ήθελε.

Η επιστήμη δεν μπορεί να επιβιώσει σε μια κοινωνία που δεν εκτιμά την αλήθεια και δεν προσπαθεί να την ανακαλύψει. Η επιστημονική κοινότητα θα χάσει σταδιακά την υποστήριξη του κοινού και σιγά σιγά θα αποσυντεθεί σε μια τέτοια κουλτούρα. Η αναζήτηση της αλήθειας απαιτεί ακαδημαϊκή ελευθερία με ανοιχτό, παθιασμένο και πολιτισμένο επιστημονικό λόγο, με μηδενική ανοχή στη συκοφαντία, τον εκφοβισμό ή την ακύρωση. Ελπίζω ότι κάποια μέρα, το Harvard θα βρει τον δρόμο του πίσω στην ακαδημαϊκή ελευθερία και ανεξαρτησία»