Όταν επί Όθωνα φυλάκιζαν όποιον γιόρταζε την 25η Μαρτίου!

Γράφει ο Δημήτρης Σταθακόπουλος 

Ο Όθων, πιεζόμενος και αναγκαζόμενος από τους ζώντες Φιλικούς, Ιερολοχίτες, Αγωνιστές και το Λαό, με τη συνδρομή της Εκκλησίας, κατόπιν εισηγήσεως του Γ. Γλαράκη (βλ. τις δύο φωτό εξώφυλλου και στο τέλος του κειμένου*), υπογράφει το Βασιλικό Διάταγμα με το οποίο ορίστηκε ως Εθνική Εορτή η 25η Μαρτίου 1821 (αρχικά).
 

Μόλις επί Γεωργίου του Α’ η 25η Μαρτίου ορίστηκε ως Εθνική Επέτειος, μετά το 1865, όπως και “ο ύμνος στην Ελευθερία” του Διονυσίου Σολωμού (σε μελοποίηση Ν. Μάντζαρου, ως Εθνικός ύμνος). Δηλαδή το βασιλικό διάταγμα όρισε ως Εθνική Εορτή, την ημερομηνία που είχε ορίσει ο Υψηλάντης και η Φιλική Εταιρεία ήδη από το 1820 και επικυρώθηκε στη Συνέλευση της Βοστίτσας/ Αιγίου στις 26-30 Ιανουαρίου 1821.

Ο Όθων και πιο πριν, η Αντιβασιλεία του, όχι μόνον δεν ήθελαν να ακούν για μυστικές εταιρείες (Φιλική), Υψηλάντηδες, Καποδίστρια, Κολοκοτρώνη, Μακρυγιάννη κ.α. και επαναστάσεις με τη συνδρομή των παπάδων και των μοναστηριών, αλλά αντιθέτως, οι Βαυαροί, τους κυνήγησαν όλους απηνώς – δίκες, φυλακίσεις, δολοφονίες, εκτελέσεις αγωνιστών, κλείσιμο περίπου 400 Μονών και δήμευση εκκλησιαστικής περιουσίας. Από το 1832 μέχρι το 1838, ως Εθνική Εορτή, οι Βαυαροί τιμούσαν την Πρωτοχρονιά και τα γενέθλια του Όθωνα την 1η Ιουνίου! 

Ο λαός όμως τιμούσε την 25η Μαρτίου στους δρόμους, οι δε εκκλησίες έκαναν δοξολογίες ανήμερα του Ευαγγελισμού. Από την Αυλή, ουδείς συμμετείχε σε αυτές τις γιορτές μνήμης. Το 1838, με μεγάλη δυσφορία, έγινε επίσημος εορτασμός την 25η Μαρτίου, με κανονιοβολισμούς από το Λυκαβηττό, δοξολογία στην Αγία Ειρήνη, παρέλαση μαθητών και δεξίωση στο Παλάτι (βλ. φωτό προγράμματος 1838).

Όμως, από το 1839 η κατάσταση επανήλθε στα προηγούμενα. Δηλαδή μια απλή δεξίωση στο Παλάτι και καμία δημόσια λαϊκή εορτή. Τουναντίον απαγορευόταν (!) – μάλιστα το 1841, κάποιοι φοιτητές τόλμησαν να γιορτάσουν δημόσια την 25η Μαρτίου και συνελήφθησαν (βλ. φωτό, απολογία Ορφανίδη).

Η Αυλή δεν εμφανιζόταν στις κηδείες των αγωνιστών και δεν εμφανίστηκαν ούτε στην κηδεία του Κολοκοτρώνη το 1843. Δεν έδωσαν οι Βαυαροί αποζημιώσεις αποκατάστασης των αγωνιστών, παρά τις Επιτροπές που συνέστησαν, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, για αυτό και οι αγωνιστές πέθαιναν “στην Ψάθα”. 

Η ιστορική αλήθεια 

Εν κατακλείδι και εν συντομία: Δεν επέβαλαν την 25η Μαρτίου 1821, ως Εθνική Επέτειο οι Βαυαροί και η Επίσημη Εκκλησία, αλλά συνέβη το ακριβώς αντίθετο. Την επέβαλαν οι ζώντες το 1838, Φιλικοί, Ιερολοχίτες, Αγωνιστές και ο λαός με τους λαϊκούς ιερείς και Αρχιερείς, παρά τους διωγμούς που υφίσταντο από το 1831 μέχρι και το 1838, ακόμα και το 1841, ενώ η Αυλή ούτε αποκατέστησε τους αγωνιστές (χιλιάδες τα αιτήματά τους στο Αρχείο Αγωνιστών 1821, στην Εθνική Βιβλιοθήκη – Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος ), ούτε καν στις κηδείες τους πήγαινε (ούτε καν στη κηδεία του Κολοκοτρώνη). Η εορτή επανήλθε με το 1845, βλ. φωτό προγράμματος εορτασμού.

Ειδικότερα: Το χρυσό στέμμα, το σκήπτρο και το ξίφος του Όθωνα, δηλαδή τα σύμβολα της εξουσίας του ελληνικού βασιλείου, παραγγέλθηκαν το 1835 στον παρισινό οίκο Fossin et Fills, για να χρησιμοποιηθούν στη στέψη του νεαρού βασιλιά, κατά την ενηλικίωσή του την 1η Ιουνίου 1835 (γενέθλια ημέρα του). Δεν έφτασαν όμως εγκαίρως για την τελετή που έγινε στ’ ανάκτορα, άνευ ιερολόγησης και επίσημης στέψης, λόγω της άρνησης του επισκόπου Αθηνών Νεόφυτου (Νικόλαου) Μεταξά, να στέψει τον καθολικό βασιλιά στην Αγία Ειρήνη• κάτι που αποδέχθηκε ο Όθωνας, αφού με την επίσημη Ορθόδοξη στέψη (εάν συνέβαινε) θα θεωρείτο από τους Ρώσους αυτοδικαίως Ορθόδοξος, δηλαδή κάτι που δεν ήθελε, ούτε θα του επέτρεπαν οι άλλες μεγάλες δυνάμεις, αφού τέτοιου είδους συμβολισμοί θα σήμαιναν προορισμό την Βασιλεύουσα Κωνσταντινούπολη, που ούτε να ακούσουν/ήθελαν οι μεγάλες δυνάμεις.

Εξάλλου, ήδη από τις 7 Μαΐου 1830, με την “Türk Amerikan Dostluk, Ticaret ve Seyr-i Sefâin Antlaşması / Τουρκοαμερικανική συμφωνία φιλίας, για το εμπόριο και την ναυσιπλοΐα”, οι Αμερικανοί Henry Eckford και Foster Rhodes άρχισαν (1832) να “build/κτίζουν” (κατασκευάζουν ) πλοία στο ναυπηγείο που τους είχε παραχωρήσει ο Σουλτάνος Mahmud στο Aynalıkavak, δηλ. στον αυτοκρατορικό ταρσανά/ναυπηγείο Tersâne-i Âmire ( μέσα στον Κεράτιο Κόλπο ) με την εποπτεία εκ μέρους του Σουλτάνου, του Kaptan-ı Deryalık Çengeloğlu Tahir Paşa, βετεράνου και επιζώντα του Ναβαρίνου. 

Ο Νεόφυτος (Νικόλαος) Μεταξάς, ενθρονίστηκε Μητροπολίτης Αθηνών το 1833 και το 1850 ισόβιος Πρόεδρος της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, ερχόμενος αντιμέτωπος με τον Όθωνα για την Εκκλησιαστική και Μοναστηριακή περιουσία, αφού ο Όθωνας είχε κλείσει πάνω από 400 μοναστήρια και τους είχε πάρει όλη την περιουσία, μέχρι και τα καντήλια. Σημειωτέον πως, το 1833 η Αντιβασιλεία του Όθωνα, είχε διακηρύξει την ανεξαρτησία της Ελλαδικής Εκκλησίας, ακολουθώντας τη γραμμή του λόγιου κληρικού Θεόκλητου Φαρμακίδη και ενάντια στη βούληση του Μητροπολίτη Αθηνών Νεόφυτου (Νικολάου) Μεταξά. Το Πατριαρχείο αρνείτο την Αυτοκεφαλία της Εκκλησίας της Ελλάδος, μέχρι και το 1850.

Επομένως, με τους ζώντες Φιλικούς και Ιερολοχίτες παραγκωνισμένους, τους αγωνιστές στη φυλακή ή εκτελεσμένους, χωρίς αποζημιώσεις και πάμπτωχους, τα μοναστήρια να κλείνουν και να απαλλοτριώνεται η περιουσία τους, με ρήξη μεταξύ Εκκλησίας- Όθωνα, είναι εντελώς αυθαίρετο και έωλο το επιχείρημα πως τάχα, την 25η Μαρτίου την επέβαλαν ως Εθνική Εορτή ο Όθων και η κατεστημένη Εκκλησία με το Βασιλικό Διάταγμα του 1838! 

Ο λαός επέβαλε την 25η Μαρτίου 

Συνέβη το ακριβώς αντίθετο. Ο λαός επέβαλε την 25η Μαρτίου ως Εθνική Εορτή, εις ανάμνηση της απόφασης της Φιλικής Εταιρείας (από το 1820 ) ως κοινή ημερομηνία μνήμης της Επανάστασης του ’21, κάτι που (ορθώς) συναίνεσε ο Νεόφυτος (Νικόλαος) Μεταξάς, Μητροπολίτης Αθηνών. 

Η Βαυαρική Μοναρχία την αρνείτο, γιατί θύμιζε επανάσταση, λαϊκά δικαιώματα, δημοκρατία, Σύνταγμα και αφού αναγκαστικά την γιόρτασε το 1838, την αρνήθηκε ως δημόσια πανήγυρη το 1839, 1840, 1841 (έπεσε ξύλο και έγινε δίκη κατά φοιτητών που γιόρτασαν την επέτειο), 1842, 1843 ( ο Όθων δεν πήγε ούτε στην κηδεία του Κολοκοτρώνη, ενώ την 3η Σεπτεμβρίου, με κίνημα του ζητήθηκε Σύνταγμα), το 1844 και τελικά ξαναβρίσκουμε πρόγραμμα δημοσίου εορτασμού της 25ης Μαρτίου, το 1845. 

Ως Εθνική Επέτειος (και όχι απλή εορτή), η 25η Μαρτίου ορίστηκε επί Γεωργίου του Α’, μαζί με την αποκατάσταση της μνήμης των αγωνιστών (όπως του Οδυσσέα Ανδρούτσου) και την καθιέρωση του ύμνου στην Ελευθερία του Διονυσίου Σολωμού, σε μελοποίηση Ν. Μάντζαρου, ως εθνικού ύμνου. Μέχρι τότε ακουγόντουσαν κάτι μουσικές της Βαυαρικής μπάντας, ο δε λαός θεωρούσε εθνικό του ύμνο το: “Τῇ ὑπερμάχῷ στρατηγῷ τὰ νικητήρια, ὡς λυτρωθεῖσα τῶν δεινῶν εὐχαριστήρια”.

*Επισυνάπτονται σε πλήρη οι δύο φωτογραφίες εξώφυλλου από την εισήγηση του Γ. Γλαράκη στον Όθωνα για τον εορτασμό της 25ης Μαρτίου.

πηγή

Γ.ΓΑΚΗΣ: Η ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΑΥΤΗ, ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΘΗ ΛΙΑΝ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΩΣ

Η ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΑΥΤΗ, ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΘΗ ΛΙΑΝ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΩΣ:

«Παρά τρίχα» γλίτωσε ο 29χρονος Υποσμηναγός (Ι) Παναγ. Αποστολάκης τής 337 Μοίρας «Φάντασμα». Υπενθυμίζουμε στους αναγνώστες μας ότι, στην ίδια Μοίρα, υπηρετούσε το 2007 ο Εθνομάρτυρας Σμηναγός (Ι) Αθανάσιος Μπατσαράς, ο οποίος δολοφονήθηκε πάρα πολύ ύπουλα από τους τουρκαλάδες, στην ίδια περιοχή τού Αιγαίου ΜΑΣ, πετώντας με τον ίδιο τύπο μαχητικού (F-16 Block 52+) σε άσκηση σχηματισμού, επίσης τεσσάρων αεροσκαφών. Είχε δεχθή ηλεκτρονικές παρεμβολές (jamming).

Περισσότερα, εδώ Κ Α Ι εδώ.
esxatianasxesi 

ΤΟ ΕΛΛΗΝΟΠΟΥΛΟ ΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ

Μέσα στο παλιό νεκροταφείο της πόλης του Μονάχου (Alter Sudlicher Friedhof – Kapuziner Str.), υπάρχει ένας τάφος με το όνομα Λεωνίδας Ανδρούτσος, όπου είναι θαμμένος ο γιος του ήρωα του 1821, Οδυσσέα Ανδρούτσου.

Ο πρόεδρος του συλλόγου «Ελληνικός πολιτισμός της Βαυαρίας» Χρήστος Χατζησπυρίδης, διάβασε γι΄αυτόν τον τάφο και μαζί με την γυναίκα του Γεωργία, έψαξαν και τον βρήκαν χορταριασμένο και παρατημένο. Τον περιποιήθηκαν και καθιέρωσαν ετήσιο μνημόσυνο μέσω του συλλόγου για τον άγνωστο γιο του Ήρωα.

Ο Λεωνίδας Ανδρούτσος, γεννήθηκε το 1824 σε μια σπηλιά της Βελίτσας στους Λιβανάτες Φθιώτιδας από τον Οδυσσέα Ανδρούτσο και τη γυναίκα του Ελένη Καρέλλη, η οποία καταγόταν από τους Καλαρρύτες Ιωαννίνων. Βαφτίστηκε από τον οπλαρχηγό Πανουργιά, ο οποίος του έδωσε το όνομα του ήρωα της Μάχης των Θερμοπυλών, Λεωνίδα.

Όταν δολοφονήθηκε ο Οδυσσέας Ανδρούτσος, το 1825, η γυναίκα του Ελένη και ο Λεωνίδας, μόλις ενός έτους, βρέθηκαν σε τραγική κατάσταση. Είχαν να αντιμετωπίσουν από την μια τον Γκούρα, που έψαχνε να τους βρει και να τους δολοφονήσει και από την άλλη την πείνα και την φτώχεια. Ο άτυχος ήρωας Οδυσσέας Ανδρούτσος, είχε διαθέσει όλη του την περιουσία, για τον Ιερό Αγώνα του Γένους και με δικά του χρήματα είχε οχυρωθεί η Ακρόπολη της Αθήνας. Έτσι μητέρα και γιος αναγκάστηκαν να κρύβονται σε σπίτια φίλων και σε σπηλιές, κατατρεγμένοι και φτωχοί. Με την έλευση του Όθωνα, ο μικρός Λεωνίδας και η μητέρα του, στάλθηκαν στο Μόναχο. Ο Βασιλιάς της Βαυαρίας Λουδοβίκος ο Α’, είχε συγκινηθεί από το δράμα της οικογένειας τού ήρωα και είχε αποφασίσει να προστατέψει τον μικρό Λεωνίδα και την μητέρα του. Τους κάλεσε λοιπόν στην Βαυαρία και τους φιλοξένησε στο παλάτι του. Ο Λουδοβίκος είχε σαν γιο του τον μικρό Λεωνίδα και τον μεγάλωνε με τους καλύτερους δασκάλους. Δυστυχώς όμως, η επιδημία χολέρας που θέριζε εκείνη την εποχή, δεν έκανε διάκριση σε κανένα. Ο Λεωνίδας πέθανε στις 11 Δεκεμβρίου 1836, στα δώδεκά του χρόνια, χτυπημένος από την φοβερή αρρώστια.

Ο Λουδοβίκος τον έθαψε με τιμές και στο ταφικό μνημείο του Λεωνίδα Ανδρούτσου, χαράχτηκε μια επιγραφή στα ελληνικά και στα γερμανικά αντίστοιχα: «Είμαι ένας μικρός θάμνος με πολλά άνθη, που με φύτεψαν με στοργή ξεχωριστοί άνθρωποι, οι οποίοι αντί για αγάπη, δόξα και τιμές, έπαθαν φοβερά δεινά. Τον δοξασμένο παππού μου τον κυνήγησε και τον σκότωσε ο τύραννος Τούρκος που τον ξεγέλασε με τεχνάσματα και τον δηλητηρίασε. Τον πατέρα μου, τον φοβερό και αδάμαστο πολεμιστή, αδερφικά ελληνικά χέρια, τον πέταξαν από τον ψηλό Πύργο της Ακρόπολης και τον σκότωσαν. Η μητέρα μου, που με γέννησε στο απρόσιτο σπήλαιο του Παρνασσού, απαρηγόρητη με θρηνεί, εμένα το άτυχο παιδί της. Κλάψε μητέρα κλάψε».

Η δύστυχη μητέρα του Ελένη, επέστρεψε στην Ελλάδα και ζούσε σε ένα φτωχικό σπίτι στην Πλάκα. Το 1834, κατόρθωσε να κάνει ανακομιδή των οστών του συζύγου της Οδυσσέα, ο οποίος είχε ταφεί πρόχειρα στους πρόποδες της Ακρόπολης μετά τη δολοφονία του. Το Φεβρουάριο του 1865, μετά από σαράντα ολόκληρα χρόνια, της επετράπη να γίνει η επίσημη ταφή των οστών στο Α΄ Νεκροταφείο της Αθήνας. Η χήρα του Ανδρούτσου, αφού έπραξε και αυτό το καθήκον, αποσύρθηκε και πάλι από το προσκήνιο, ζώντας στο πένθος της με μια πενιχρή σύνταξη.

Το 1873, ο Φιλολογικός Σύλλογος «Παρνασσός» οργάνωσε εκδήλωση, στην οποία ο νεαρός τότε λόγιος Κωνσταντίνος Παπαμιχαλόπουλος, παρουσίασε μια εργασία του, περί του Ανδρούτσου, στην οποία παρέστη και η χήρα Ελένη Ανδρούτσου, άγνωστη ανάμεσα σε όσους πήγαν να παρακολουθήσουν την ομιλία. Κάποια στιγμή ο ομιλητής, όταν χρειάσθηκε να αναφέρει το όνομά της, την υπέδειξε με το δάχτυλό του και το πλήθος απόρησε, γιατί είχε παραμείνει άγνωστη όλα αυτά τα χρόνια, μακριά από κάθε προσκήνιο. Οι παριστάμενοι, που αγνοούσαν την παρουσία της εκεί, σηκώθηκαν όρθιοι, καταχειροκροτώντας τη χήρα του αγωνιστή. Η ίδια συγκινημένη, δώρισε στον Παπαμιχαλόπουλο το χρυσό δαχτυλίδι του καπετάνιου! Το δαχτυλίδι αυτό βρίσκεται σήμερα στο Εθνικό Ιστορικό Μουσείο.

Η καρτερική χήρα του Οδυσσέα Ανδρούτσου, πέθανε τον Ιούνιο του 1879, σε ηλικία 86 ετών.

Όσοι Έλληνες βρίσκονται στο Μόναχο και αποφασίσουν να επισκεφθούν τον τάφο του μικρού Λεωνίδα Ανδρούτσου, να γνωρίζουν ότι απέναντι ακριβώς, βρίσκεται ο τάφος ενός άλλου μεγάλου αγωνιστή της Ελληνικής Επανάστασης και υπασπιστή του Όθωνα, του Ηλία Κατσάκου Μαυρομιχάλη.

Τον Απρίλιο του 1836, ο Όθωνας είχε ταξιδέψει στη Γερμανία για να παντρευτεί. Μαζί του είχε πάρει δύο υπασπιστές του, τον Αντώνιο Μιαούλη και τον Ηλία Κατσάκο Μαυρομιχάλη. Όταν έφτασαν στο Μόναχο, στην πόλη θέριζε η χολέρα. Αρρώστησαν και οι δυο και πέθαναν. Ενταφιάστηκαν και οι δύο στο παλαιό νεκροταφείο του Μονάχου όπου είναι θαμμένος και ο μικρός Λεωνίδας Ανδρούτσος.

πηγή

Γ.ΓΑΚΗΣ: Επιτέλους, επιστροφή στό εθνικό μας σπόρ : τή μιζέρια!

ΓΡΑΦΕΙ Ο Γ.ΓΑΚΗΣ

Κοντεύουν νά μάς πείσουν ότι τά όνειρα δέν αξίζουν στούς Έλληνες.

Μέ τό σφύριγμα τής λήξης τού αγώνα στήν Τιφλίδα, ξαμολήθηκε ό συρφετός τού ιού τής αποσύνθεσης. Πού λούφαζε κρατώντας τήν ανάσα του, ψιθυρίζοντας τά ξόρκια τής διανοητικής του αποφοράς, μέχρι νά έρθει τό «ποθούμενο»..

Καί τό ποθούμενο γι αυτούς, χρόνια τώρα, είναι τά ερείπια. Αυτά πού έχουν μέσα τους. Ώς γνήσιοι κόρακες, ένα περιβάλλον αναγνωρίζουν ώς πρόσφορο γιά νά ακουστούν οί κρωγμοί τους : τήν αποτυχία! 

Αναθέματα, ειρωνείες, λοιδορίες, ύβρεις, απαξίωση, επιθετικότητα απέναντι σέ ποδοσφαιριστές πού έδωσαν ο, τι μπορούσαν καί απέτυχαν μέ τόν τρόπο πού απέτυχαν σπουδαιότεροι καί εμπειρότεροι από αυτούς. 

Τελικά, είναι ολοφάνερο, ότι δέν πονέσαμε όλοι γιά τόν αποκλεισμό τής Εθνικής. Είναι καί αυτοί πού φρίττουν στήν προοπτική τής αναβάθμισης τού ελληνικού ποδοσφαίρου. Αναζωογονούνται μόνο στή λάσπη τού μικρόκοσμου στόν οποίο μεσουρανούν. 

Τά γρυλίσματά τους θά τά ξανακούσουμε από τήν Κυριακή.. 

Γ.ΓΑΚΗΣ: Ανθελληνικό παραλήρημα

Ανθελληνικό παραλήρημα της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης: «Καταστρέψτε την Ελλάδα»! – Αυτούς θέλετε να κάνετε «γονείς»;

Η λεγόμενη «κοινότητα» ΛΟΑΤΚΙ+ λέει ότι θέλει να καταστρέψει την Ελλάδα. Ο αμερικανός ατζέντης των ομοφυλόφιλων Τζορτζ Τσούνης τί θέλει; Ο Τσούνης θεωρεί ότι η φιλοξενία του EuroPride στην Θεσσαλονίκη «αποτελεί μία παγκόσμια ευκαιρία για να λάμψει η πόλη και να φανεί ότι οι άνθρωποι της είναι ανοιχτοί και ευγενικοί….»!! Αν η Ελλάδα ήταν ελεύθερη χώρα και το πολιτικό της προσωπικό αποτελούνταν από Έλληνες και όχι από διεφθαρμένους ελληνόφωνους, θα ήτανε αυτός ο άνθρωπος ακόμη εδώ;

---

«DESTROY GREECE» φώναξαν οι «queer» πρωταγωνιστές του ντοκιμαντέρ «Αvant – Drag» – Κοιτίδα βλασφημίας το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης – Πως η αμερικανοκίνητη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα προωθεί τη παγκοσμιοποίηση και τον σατανισμό

Γράφει ο  Ελευθέριος Ανδρώνης

Καιρός να αρχίσει να κατανοεί ο κόσμος καλύτερα, σε ποιες κοινότητες παρέδωσε η κυβέρνηση Μητσοτάκη τα «κλειδιά» για να μπουκάρουν στο άσυλο της ελληνικής οικογένειας. Ο λόγος για τη στρατευμένη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα. Μια πολύχρωμη και καλοπληρωμένη κουστωδία της Νέας Τάξης Πραγμάτων, που αποτελεί την ιδεολογική αιχμή της παγκοσμιοποίησης.

Σε πρόσφατο άρθρο, ασχοληθήκαμε με την κατάπτυστη αφίσα του ντοκιμαντέρ «Αδέσποτα Κορμιά», που φιλοξενήθηκε στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Ήταν εκείνο το βλάσφημο έκτρωμα που παρουσίαζε μια ημίγυμνη έγκυο γυναίκα πάνω στον σταυρό.

Πολλοί έσπευσαν να υπερασπιστούν την αφίσα, λέγοντας ότι η κακόγουστη αναπαράσταση ήταν καθαρά… συμβολικού/καλλιτεχνικού χαρακτήρα, και ότι δεν υπήρχε καμία πρόθεση να χλευάσει τον Χριστό. Όμως «ξέχασαν» να δώσουν μια πειστική απάντηση για την επιγραφή «ΙΝΒΙ» (Ιησούς Ναζωραίος Βασιλεύς Ιουδαίων), πάνω από το κεφάλι της σταυρωμένης γυναίκας. Οι δικαιολογίες τους είναι πιο κακοφτιαγμένες και από τις αφίσες τους, και ο κόσμος κατάλαβε πολύ καλά τις χριστιανοφοβικές τους αναφορές.

Ζούμε όμως σε μια χώρα που η πίστη είναι υπό διωγμό και η ανωμαλία γίνεται κρατικό δόγμα. Η κυβέρνηση υπερασπίστηκε την «ελευθερία της τέχνης» σε σχετικές ερωτήσεις που έγιναν στη Βουλή, οι διοργανωτές του φεστιβάλ κάλυψαν πλήρως τη ρατσιστική αφίσα, και δυνάμεις της αστυνομίας εστάλησαν για να καταπνίξουν τις πηγαίες αντιδράσεις του ευσεβούς κόσμου. Τα «Αδέσποτα Κορμιά» κρύφτηκαν πίσω από τον αδέσποτο ολοκληρωτισμό μιας κυβέρνησης που επιδοτεί τη βλασφημία και νομοθετεί το αφύσικο.

Οι ΛΟΑΤΚΙ+ το λένε ξεκάθαρα: «καταστρέψτε την Ελλάδα»!

Στο ίδιο φεστιβάλ εκμαυλισμού της κοινωνίας, αυτό της Θεσσαλονίκης, παρουσιάστηκε με μεγαλοπρέπεια ένα άλλο βλάσφημο και ανθελληνικό ντοκιμαντέρ χείριστης αισθητικής: το «Avant – Drag». Σε αυτό το εικαστικό σκουπιδοθέαμα, 10 παρενδυτικοί άντρες που αυτοπροσδιορίζονται ως «performers», «αποδομούν το φύλο, τον εθνικισμό, το ανήκειν, την ταυτότητα, ενώ αντιμετωπίζουν την αστυνομική βαρβαρότητα, την τρανσφοβία και τον ρατσισμό της ελληνικής κοινωνίας», όπως αναφέρεται στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ.

Όπως και στα «Αδέσποτα Κορμιά», έτσι και ο δημιουργός του «Avant – Drag» ακολουθεί όλες τις – αφόρητα προβλέψιμες – ηλιθιότητες για να προκαλέσει και να υπερκεράσει το αδιέξοδο της αταλαντοσύνης του. Ένας από τους τραβεστί πιθηκίζει κάτι που παραπέμπει στον Χριστό και φορά ακάνθινο στεφάνι. Άλλος παρενδυτικός μιμείται την Παναγία. Άλλος έχει σταυρό στο μέτωπο και φωτογραφίζεται σε στάση… προσευχής. Άλλος ντύνεται κλόουν «τσολιάς», με ανάλογη στολή. Άλλος φέρει… στηθόδεσμο με ελληνικές σημαίες. Δεν χρειάζεται να προσθέσω άλλα. Καταλάβατε το επίπεδο.

Αυτοί που υποτίθεται ότι καταγγέλλουν «τον ρατσισμό της ελληνικής κοινωνίας», επιδεικνύουν έναν χυδαίο κοινωνικό ρατσισμό κατά των Ελλήνων χριστιανών, βλασφημώντας κάθε ιερό σύμβολό τους. Και μεταχειρίζονται τα ίδια μπαγιάτικα κλισέ, σαν να ξεπήδησαν από τη δεκαετία του ’80.

Όλοι μαζί οι «performers» και οι συντελεστές αυτής της οφθαλμοπάθειας που περνιέται για «ντοκιμαντέρ», παρουσιάστηκαν στην πρεμιέρα που φιλοξένησε «υπερήφανα» το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης πριν 10 μέρες. Εκεί οι παρενδυτικοί σταθήκαν δίπλα – δίπλα, και με ένα μήνυμα εξέφρασαν τις πραγματικές επιδιώξεις τους, γιατί θέλει ο ανθέλληνας να κρυφτεί και η χαρά δεν τον αφήνει. Κρατώντας ένα πλακάτ, ύψωσαν τις λέξεις «DESTROY GREECE» (καταστρέψτε την Ελλάδα).

Οι άνθρωποι το λένε καθαρά και ξάστερα. Στόχος τους είναι να ισοπεδώσουν οτιδήποτε θυμίζει Ελλάδα και Ορθοδοξία. Τους πολιτισμικούς εκπρόσωπους της κατεδάφισης της Ελλάδας, φιλοξένησε η Βουλή στα πλαίσια της συζήτησης για το κατάπτυστο νομοσχέδιο της «ισότητας στον γάμο». Η κυβέρνηση λήστεψε τη μητρότητα και τη πατρότητα από το θησαυροφυλάκιο της φύσης, και την παρέδωσε σε πολιτισμικούς τρομοκράτες και φορείς ανωμαλίας. Tην Ελλάδα την μισούν, αλλά τα παιδιά της τα θέλουν. Την ελληνική οικογένεια τη μισούν, αλλά θέλουν να δημιουργήσουν κακέκτυπό της.

Ποιοι φιλοξενούν ρητορική ανθελληνικού μίσους στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης;

Με μια ματιά στο ΔΣ του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, εύκολα καταλαβαίνει κανείς γιατί φιλοξενούνται τέτοιες ρητορικές μίσους κατά των Ελλήνων, με την κάλυψη του κράτους. Ένα από τα «υπερήφανα» μέλη του ΔΣ είναι η – γνωστή μας – Θέμις Μπαζάκα που είχε ζητήσει να καταργηθεί η προσευχή και τα θρησκευτικά από τα σχολεία, είχε καταγγείλει για «ρατσισμό» και «θρησκοληψία» τους χριστιανούς και είχε ζητήσει να επιβάλλει το κράτος τη «σεξουαλική εκπαίδευση» στους μαθητές, παρακάμπτοντας τους γονείς.

Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, είναι ο γνωστός κριτικός κινηματογράφου, Ορέστης Ανδρεαδάκης, ο οποίος το 2023 ήταν συντονιστής στη συζήτηση που διοργάνωσε η Mastercard στα πλαίσια του Φεστιβάλ, και αφορούσε «το μέλλον της αναπαράστασης της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας στον ελληνικό κινηματογράφο και την τηλεόραση».

Στο ΔΣ φιγουράρει και ο Γενικός Διευθυντής της ΕΡΤ3, Φίλιος Στάγκος, δίνοντας μας μια καλή ιδέα γιατί η – πάλαι ποτέ αξιέπαινη ΕΡΤ3 – τα τελευταία χρόνια έχει απομείνει ένα διεθνιστικό λείψανο της παλιάς της αίγλης. Επιπλέον γίνεται αντιληπτό πώς κινούνται παράλληλα οι εκστρατείες διαφθοράς της ηθικής, σε κινηματογράφο και τηλεόραση.

Καταλαβαίνει κανείς ότι όχι μόνο «Avant – Drag» και άλλες «αδέσποτες» αλητείες θα βλέπουμε από εδώ και πέρα στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης (και όχι μόνο), αλλά αυτά δεν είναι τίποτα μπροστά στα εικαστικά εκτρώματα που έρχονται.

LGBTQ – Αμερικανικός καπιταλισμός – Σατανισμός

Έτσι έχουν τα πράγματα λοιπόν. Μια αμερικανοκίνητη κουλτούρα που πρεσβεύει η queer κοινότητα, έρχεται να μας κηρύξει ότι θέλει να καταστρέψει την Ελλάδα. Ακριβώς διότι η woke ατζέντα είναι «ατομική βόμβα» πολιτισμικής καταστροφής. Στα ερείπια των χωρών που αφήνει πίσω της, θα χτιστεί η παγκοσμιοποιημένη δικτατορία.

Η Βαβυλώνα του καπιταλισμού, οι ΗΠΑ, δεν μπορούν να κρύψουν πλέον ότι χρησιμοποιούν τη ΛΟΑΤΚΙ+ προπαγάνδα σαν όπλο μαζικής επιβολής σε όλους τους λαούς. Και όταν λέμε όπλο, το εννοούμε και κυριολεκτικά. Πέρα από τα κυβερνητικά προγράμματα των ΗΠΑ που επενδύουν δισεκατομμύρια στην παγκόσμια προώθηση της Woke ατζέντας, έχουμε τους κολοσσούς της αμερικάνικης πολεμικής βιομηχανίας να βάφουν τα όπλα που αιματοκυλούν τον πλανήτη, στα χρώματα της «υπερηφάνειας». Μεταφορικά μιλώντας.

Όλες οι μεγάλες βιομηχανίες οπλικών συστημάτων των ΗΠΑ, δίνουν προτεραιότητα σε εργασιακά προγράμματα και δράσεις «συμπερίληψης», και μάλιστα συμμετέχουν και σε «Pride» παρελάσεις. Κολοσσοί όπως η Lockheed Martin, η Raytheon Technologies (RTX πλέον), η Boeing και η General Dynamics έχουν εντάξει στο marketing τους τη «ΛΟΑΤΚΙ+ ισότητα», όσο γεμίζουν τον πλανήτη με ανισότητα, πολέμους και δυστυχία.

Και όσον αφορά το μίσος που επιδεικνύουν οι οργανωμένες κοινότητες ΛΟΑΤΚΙ+ προς τον χριστιανισμό, παρουσιάζει και αυτό κάποιες πολύ ενδιαφέρουσες απολήξεις. Μεγάλη απήχηση στα LGBTQ+ άτομα, έχουν και οι δύο μεγάλες σατανιστικές «εκκλησίες» που ιδρύθηκαν στην Αμερική και αναγνωρίζονται επίσημα από το αμερικανικό κράτος: Η «Church of Satan» και το «Satanic Temple», κάνουν κυριολεκτικά θραύση στην LGBTQ+ κοινότητα. Οι λόγοι είναι προφανείς. Ο Σατανάς ως σύμβολο (που μάλιστα παρουσιάζεται και ως ερμαφρόδιτος) πρεσβεύει όλες τις επαναστάσεις του ανθρώπου εναντίον των Θεϊκών και των φυσικών νόμων. Ακόμα και η ψυχωτική επίκληση των ΛΟΑΤΚΙ+ στην «αγάπη» που την χρησιμοποιούν ως πρόσχημα για όλες τις ακολασίες, είναι πνευματική παρακαταθήκη του «Νόμου του Θελήματος» που επινόησε ο Εωσφοριστής Άλιστερ Κρόουλι, δηλαδή το «Love is the Law, love under will» (Η αγάπη είναι ο μόνος νόμος, η αγάπη να υποτάσσεται στο θέλημα).

Σε μια συνέντευξη που είχε παραχωρήσει στο Vice ο Ash Blackwood, ιδρυτής ενός παραρτήματος του «Satanic Temple» στη Νέα Υόρκη, εξήγησε στην εφημερίδα ότι σε αντίθεση με πολλές οργανωμένες θρησκείες, ο σατανισμός έχει καλλιεργήσει μια «ενθουσιώδη ατμόσφαιρα αποδοχής για τα LGBTQ άτομα». Σε τέτοιο σημείο που το κίνημα του σατανισμού έχει γίνει «κόμβος» για την πολύχρωμη κοινότητα, και μάλιστα οι σατανιστές εκπροσωπούνται και επίσημα σε «Pride» παρελάσεις, ανεμίζοντας περήφανα σημαίες του Εωσφόρου με φόντο το ουράνιο τόξο.

Ο ιδρυτής του Satanic Temple, Lucien Greaves, είχε εκτιμήσει ότι δεν θα εκπλαγεί αν περισσότερο από το ήμισυ των πιστών της «εκκλησίας» αποτελείται από LGBTQ+ άτομα. Σύμφωνα με τον Greaves, ο «Σατανικός Ναός» συμμετέχει σε παρελάσεις υπερηφάνειας σε όλη τη χώρα και είναι ορκισμένος να προστατεύει και να αγωνίζεται για την ομοφυλοφιλική κοινότητα και τα δικαιώματά της.

Να λοιπόν πώς μπορεί να συμπληρωθεί το παζλ της ανθελληνικής και αντιχριστιανικής δράσης των ΛΟΑΤΚΙ+ οργανώσεων, που έχουν διεισδύσει σήμερα στην ελληνική Βουλή, στα σχολεία, στους πολιτιστικούς φορείς, στο πνεύμα των νόμων, στη δημόσια διοίκηση. Ο καθένας μπορεί να κάνει τους συνειρμούς του και να κατανοήσει τι όλεθρος έχει εισχωρήσει στα ενδότερα του ελληνικού κράτους…

πηγή