Μέσα στο παλιό νεκροταφείο της πόλης του Μονάχου (Alter Sudlicher Friedhof – Kapuziner Str.), υπάρχει ένας τάφος με το όνομα Λεωνίδας Ανδρούτσος, όπου είναι θαμμένος ο γιος του ήρωα του 1821, Οδυσσέα Ανδρούτσου.
Ο πρόεδρος του συλλόγου «Ελληνικός πολιτισμός της Βαυαρίας» Χρήστος Χατζησπυρίδης, διάβασε γι΄αυτόν τον τάφο και μαζί με την γυναίκα του Γεωργία, έψαξαν και τον βρήκαν χορταριασμένο και παρατημένο. Τον περιποιήθηκαν και καθιέρωσαν ετήσιο μνημόσυνο μέσω του συλλόγου για τον άγνωστο γιο του Ήρωα.
Ο Λεωνίδας Ανδρούτσος, γεννήθηκε το 1824 σε μια σπηλιά της Βελίτσας στους Λιβανάτες Φθιώτιδας από τον Οδυσσέα Ανδρούτσο και τη γυναίκα του Ελένη Καρέλλη, η οποία καταγόταν από τους Καλαρρύτες Ιωαννίνων. Βαφτίστηκε από τον οπλαρχηγό Πανουργιά, ο οποίος του έδωσε το όνομα του ήρωα της Μάχης των Θερμοπυλών, Λεωνίδα.
Όταν δολοφονήθηκε ο Οδυσσέας Ανδρούτσος, το 1825, η γυναίκα του Ελένη και ο Λεωνίδας, μόλις ενός έτους, βρέθηκαν σε τραγική κατάσταση. Είχαν να αντιμετωπίσουν από την μια τον Γκούρα, που έψαχνε να τους βρει και να τους δολοφονήσει και από την άλλη την πείνα και την φτώχεια. Ο άτυχος ήρωας Οδυσσέας Ανδρούτσος, είχε διαθέσει όλη του την περιουσία, για τον Ιερό Αγώνα του Γένους και με δικά του χρήματα είχε οχυρωθεί η Ακρόπολη της Αθήνας. Έτσι μητέρα και γιος αναγκάστηκαν να κρύβονται σε σπίτια φίλων και σε σπηλιές, κατατρεγμένοι και φτωχοί. Με την έλευση του Όθωνα, ο μικρός Λεωνίδας και η μητέρα του, στάλθηκαν στο Μόναχο. Ο Βασιλιάς της Βαυαρίας Λουδοβίκος ο Α’, είχε συγκινηθεί από το δράμα της οικογένειας τού ήρωα και είχε αποφασίσει να προστατέψει τον μικρό Λεωνίδα και την μητέρα του. Τους κάλεσε λοιπόν στην Βαυαρία και τους φιλοξένησε στο παλάτι του. Ο Λουδοβίκος είχε σαν γιο του τον μικρό Λεωνίδα και τον μεγάλωνε με τους καλύτερους δασκάλους. Δυστυχώς όμως, η επιδημία χολέρας που θέριζε εκείνη την εποχή, δεν έκανε διάκριση σε κανένα. Ο Λεωνίδας πέθανε στις 11 Δεκεμβρίου 1836, στα δώδεκά του χρόνια, χτυπημένος από την φοβερή αρρώστια.
Ο Λουδοβίκος τον έθαψε με τιμές και στο ταφικό μνημείο του Λεωνίδα Ανδρούτσου, χαράχτηκε μια επιγραφή στα ελληνικά και στα γερμανικά αντίστοιχα: «Είμαι ένας μικρός θάμνος με πολλά άνθη, που με φύτεψαν με στοργή ξεχωριστοί άνθρωποι, οι οποίοι αντί για αγάπη, δόξα και τιμές, έπαθαν φοβερά δεινά. Τον δοξασμένο παππού μου τον κυνήγησε και τον σκότωσε ο τύραννος Τούρκος που τον ξεγέλασε με τεχνάσματα και τον δηλητηρίασε. Τον πατέρα μου, τον φοβερό και αδάμαστο πολεμιστή, αδερφικά ελληνικά χέρια, τον πέταξαν από τον ψηλό Πύργο της Ακρόπολης και τον σκότωσαν. Η μητέρα μου, που με γέννησε στο απρόσιτο σπήλαιο του Παρνασσού, απαρηγόρητη με θρηνεί, εμένα το άτυχο παιδί της. Κλάψε μητέρα κλάψε».
Η δύστυχη μητέρα του Ελένη, επέστρεψε στην Ελλάδα και ζούσε σε ένα φτωχικό σπίτι στην Πλάκα. Το 1834, κατόρθωσε να κάνει ανακομιδή των οστών του συζύγου της Οδυσσέα, ο οποίος είχε ταφεί πρόχειρα στους πρόποδες της Ακρόπολης μετά τη δολοφονία του. Το Φεβρουάριο του 1865, μετά από σαράντα ολόκληρα χρόνια, της επετράπη να γίνει η επίσημη ταφή των οστών στο Α΄ Νεκροταφείο της Αθήνας. Η χήρα του Ανδρούτσου, αφού έπραξε και αυτό το καθήκον, αποσύρθηκε και πάλι από το προσκήνιο, ζώντας στο πένθος της με μια πενιχρή σύνταξη.
Το 1873, ο Φιλολογικός Σύλλογος «Παρνασσός» οργάνωσε εκδήλωση, στην οποία ο νεαρός τότε λόγιος Κωνσταντίνος Παπαμιχαλόπουλος, παρουσίασε μια εργασία του, περί του Ανδρούτσου, στην οποία παρέστη και η χήρα Ελένη Ανδρούτσου, άγνωστη ανάμεσα σε όσους πήγαν να παρακολουθήσουν την ομιλία. Κάποια στιγμή ο ομιλητής, όταν χρειάσθηκε να αναφέρει το όνομά της, την υπέδειξε με το δάχτυλό του και το πλήθος απόρησε, γιατί είχε παραμείνει άγνωστη όλα αυτά τα χρόνια, μακριά από κάθε προσκήνιο. Οι παριστάμενοι, που αγνοούσαν την παρουσία της εκεί, σηκώθηκαν όρθιοι, καταχειροκροτώντας τη χήρα του αγωνιστή. Η ίδια συγκινημένη, δώρισε στον Παπαμιχαλόπουλο το χρυσό δαχτυλίδι του καπετάνιου! Το δαχτυλίδι αυτό βρίσκεται σήμερα στο Εθνικό Ιστορικό Μουσείο.
Η καρτερική χήρα του Οδυσσέα Ανδρούτσου, πέθανε τον Ιούνιο του 1879, σε ηλικία 86 ετών.
Όσοι Έλληνες βρίσκονται στο Μόναχο και αποφασίσουν να επισκεφθούν τον τάφο του μικρού Λεωνίδα Ανδρούτσου, να γνωρίζουν ότι απέναντι ακριβώς, βρίσκεται ο τάφος ενός άλλου μεγάλου αγωνιστή της Ελληνικής Επανάστασης και υπασπιστή του Όθωνα, του Ηλία Κατσάκου Μαυρομιχάλη.
Τον Απρίλιο του 1836, ο Όθωνας είχε ταξιδέψει στη Γερμανία για να παντρευτεί. Μαζί του είχε πάρει δύο υπασπιστές του, τον Αντώνιο Μιαούλη και τον Ηλία Κατσάκο Μαυρομιχάλη. Όταν έφτασαν στο Μόναχο, στην πόλη θέριζε η χολέρα. Αρρώστησαν και οι δυο και πέθαναν. Ενταφιάστηκαν και οι δύο στο παλαιό νεκροταφείο του Μονάχου όπου είναι θαμμένος και ο μικρός Λεωνίδας Ανδρούτσος.
ΠΕΥΚΩΝΑΣ 